هنگامی که جهت بیماری ادرنال درمان دارویی غیر موثر می باشد یا اینکه درمان دارویی خاصی وجود ندارد جراحی ادرنال لازم می باشد. معرفی جراحی لاپاراسکوپیک ادرنال موجب تحولات شگرفی در روش های جراحی ادرنال شده است. در این بررسی ماسه مورد بیمار شامل یک مورد ادنوم تولیدکننده الدوسترون و دو مورد فئوکروموسیتوم که تحت جراحی ادرنالکتومی ادرنال قرار گرفته اند را معرفی می کنیم. شایان ذکر است که این روش جراحی برای اولین بار در این مرکز دانشگاهی در استان آذربایجان غربی انجام شده است.ما در این مطالعه سه مورد بیمار و جزییات جراحی آن ها را که تحت جراحی لاپاراسکوپیک کم تر تهاجمی آدرنالکتومی قرار گرفتند شرح می دهیم که از این بین یک بیمار مورد هیپر آلدوسترونیسم اولیه بود و دو بیمار مورد فئوکروموسیتوما بودند. که این اعمال جراحی در بیمارستان امام خمینی در ارومیه انجام گرفته است.این روش جراحی به مهارت ویژه و تیم جراحی لاپاراسکوپی پیشرفته نیاز دارد. و در مقایسه با جراحی باز نشان داده شده است که بسیار سودمندتر است که این مزایا عبارتند از: خونریزی کم تر و بستری کوتاه تر در بیمارستان و بهبود سریع و بازگشت سریع تر به زندگی عادی. به اعتقاد ما این روش جراحی لاپاراسکوپی کم تر تهاجمی باید در سایر مراکز درمانی در سطح کشور استفاده شود و بیماران از این روش آزمایش شده در درمان بیماران سود ببرند.

جراحی (sleeve gastrectomy (SG در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته اما نکته مهم اینکه آیا SG در واقع با بهبود کیفیت زندگی (QoL) بیماران همراه است یا خیر؟ تا کنون در جامعه ایرانی مطالع های در این زمینه انجام نشده است. در این مطالعه ما به بررسی تاثیر SG بر QoL بیماران دچار چاقی مفرط پرداختیم. روش بررسی تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد انجام شد. تمامی بیمارانی که اندیکاسیون عمل جراحی اسلیو گاسترکتومی داشتند و موافقت خود را برای همکاری کتبی اعلام کردند وارد مطالعه شدند. بیماران واجد شرایط دارای نمایه توده بدنی 40 Kg/m2 و بیشتر، یا بیماران با نمایه توده بدنی بین 40-35 kg/m2 همراه با بیماری های مرتبط مانند دیابت نوع 2، بیماری های قلبی، فشارخون و. . . هستند. کیفیت زندگی بیماران مطابق پرسشنامه استاندارد 100 WHO-QOL بررسی شد. قبل از عمل جراحی لاپاراسکوپیک اسلیو گاسترکتومی 6 و 12 ماه بعد از عمل شاخص های کیفیت زندگی بررسی و با آزمو نهای آماری قضاوت شد. یافته ها تحقیق در 100 بیمار که شامل 51 نفر زن و 49 نفر مرد بود انجام شد. شاخص تود های بدن بیماران قبل از عمل جراحی اسلیو گاسترکتومی 52. 5± 6. 5 و در 12 ماه آینده به 5. 1 ± 35. 4 کاهش یافت(001 / p>0). کیفیت کلی زندگی از 4/ 11 ± 9/ 47 قبل از عمل به 3/ 11 ± 3/ 82 در 12 ماه افزایش یافت(05 /. p>0) نتیجه گیری به نظر می رسد عمل جراحی لاپاراسکوپیک اسلیو گاسترکتومی به ارتقای کیفیت زندگی بیماران با چاقی مفرط منجر می شود. تحقیق های بیشتر با لحاظ کردن زمان طولانی تر پیگیری توصیه می شود.

سابقه و هدف: جراحی لاپاراسکوپی در بعضی موارد جایگزین جراحی باز سنگ های حالب شده است. در این مطالعه جایگاه روش لاپاراسکوپی در درمان سنگ های حالب بررسی شده و تکنیک ترانس پرتئونئال TUL برای کمک به این جراحی ارایه شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی در فاصله مهر 1383 تا اسفند 1384، 15 مورد سنگ حالب با روش فوق عمل شد. جراحی لاپاراسکوپی در تمام بیماران با روش اینتراپریتونئال انجام شده است. دردو بیمار (یک نفر غیر از سنگ حالب فوقانی، یک سنگ در لگنچه داشت و در بیمار دوم سنگ بداخل لگنچه فرار کرد) نیاز به تکنیک اضافه بود. در این دو بیمار به کمک عبور یورتروسکوپ از پورت 5 و هدایت آن به داخل سوراخ حالب سنگ را در کالیس یا لگنچه یافته و با بسکت آن را خارج کردیم.یافته ها: متوسط سن بیماران 21±2.41 سال و نسبت مرد به زن 4.1 بوده است. 12 سنگ در حالب فوقانی، دو سنگ در حالب میانی و یک مورد سنگ توام حالب فوقانی و کلیه بود. اندازه متوسط سنگ ها 7±18 میلی متر بود. در تمام بیماران سنگ ها خارج شدند، نیاز به تزریق خون، تبدیل به جراحی باز، تب و لیک ادرار نداشتیم. متوسط زمان عمل 50±98 دقیقه و متوسط بستری پس از عمل 2.2±3.8 روز بوده است.نتیجه گیری: جراحی لاپاراسکوپی جایگزین موثر و مطمئن برای عمل جراحی باز و سنگ های بسیار درشت و سخت جایگزین مناسب Extra Corporeal Shock-wave Lithotripsy ( سنگ شکنی برون اندامی) و TUL است. استفاده از ترانس پریتونئال TUL می تواند برخی از محدودیت های این جراحی را برطرف کرده و ما را در انتخاب بیماران بیشتر و ارایه درمان موفق تر یاری دهد.

زمینه و هدف:. جراحی باز و جراحی به روش لاپاراسکوپیک دو روشی هستند که امروزه برای درمان این بیماری به کار می روند، اما انتخاب این دو روش به جهت عوارض پس از عمل در هر کدام هنوز مورد بحث واقع است. هدف این مطالعه بررسی مقایسه عوارض پس از عمل در دو روش فوق می باشد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده تعداد 100 نفر بیمار مبتلا به فتق اینگوینال (توسط یک تیم جراحی) به دو روش جراحی باز (گروه (A و لاپاراسکوپیک (گروه (B تحت عمل جراحی قرار گرفته و از نظر بروز عوارض با یکدیگر مقایسه شده اند (هر گروه 50 نفر). بیماران تا3 ماه بعد از نظر هیدروسل، آتروفی بیضه و درد مداوم مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات بدست آمده با استفاده از تست آماری مجذور کای و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: در گروه جراحی باز (A ) تعداد 46 نفر مرد و 4 نفر زن و در گروه جراحی لاپاراسکوپیک 44(B) نفر مرد و 6 نفر زن حضور داشتند (05). میانگین سنی افراد در گروه جراحی باز 17.6 سال (حداقل 20 روز و حداکثر 84 سال و انحراف معیار 24.9) و در گروه جراحی لاپاراسکوپیک 16.3 سال (حداقل یک ماه، حداکثر 75 سال و انحراف معیار 18.5) بود (05/0P>). یک هفته پس از عمل در دو گروه مورد بررسی هیچ موردی از عفونت وجود نداشت. در گروه جراحی باز (A)4 مورد ادم و تورم خفیف، دو مورد متوسط و یک مورد شدید وجود داشت، در حالی که در گروه لاپاراسکوپیک(B)  یک مورد ادم خفیف و یک مورد ادم متوسط و یک مورد نیز هیدروسل دیده شد (P>0.05) .هیچ موردی از آتروفی بیضه در هر دو گروه مشاهده نگردید.نتیجه گیری: به طور کلی بر اساس نتایج مطالعه حاضر هیچ تفاوت آماری معناداری از نظر عفونت زخم و ادم و تورم و همچنین بروز هیدروسل، آتروفی بیضه و درد مداوم 3 ماه بعد از عمل بین دو روش جراحی باز و لاپاراسکوپیک فتق اینگوینال مشاهده نگردید.

زمینه و هدف: در این مطالعه تاثیر دگزامتازون وریدی بر درد و تهوع و استفراغ پس از جراحی لاپاراسکوپیک تخمدان بررسی شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، از خرداد تا اسفند 1399 در بیمارستان بهشتی اصفهان بر روی 88 بیمار کاندید سیستکتومی لاپاراسکوپیک تخمدان انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه دریافت کننده دگزامتازون (D) و نرمال سالین (S) تقسیم شده اند. دو دقیقه پیش از القا بیهوشی، گروه اول mg 8 دگزامتازون و گروه دوم نرمالین سالین دریافت کردند. فراوانی بروز درد، تهوع واستفراغ (PONV) و نیاز به داروی ضددرد و ضدتهوع در ریکاوری، دوساعت اول، 12-2 و 24-12 ساعت پس از عمل جمع آوری شده و با استفاده از SPSS software, version 23 (SPSS Inc., Chicago, IL, USA) آنالیز شده است. یافته ها: تفاوت معناداری از نظر خصوصیات دموگرافیک بین دو گروه دیده نشد (05/0>P). فراوانی بروز درد در گروه (D) در زمان های ریکاوری (4/0=P)، دو ساعت بعد (005/0=P)، 12 ساعت (001/0=P) و 24 ساعت پس از عمل (005/0=P). کمتر از گروه (S) بود. فراوانی تهوع در گروه D در ریکاوری (003/0=P). دو ساعت بعد (001/0>P)، 12 ساعت (002/0=P) به طور معناداری کمتر از گروه S بود. اما 24 ساعت پس از عمل بین دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد (15/0=P). در ریکاوری در دو گروه استفراغ نداشتیم (1=P)، فراوانی بروز استفراغ در دو ساعت (003/0=P)، 12 ساعت (002/0>P) 24 ساعت پس از عمل (48/0=P)، در گروه D کمتر از S بود. در زمان های مطالعه دوز دیکلوفناک و متوکلوپرامید دریافتی در بیماران گروه D کمتر از گروه S بود. نتیجه گیری: دگزامتازون با دوز mg 8 پیش از القا بیهوشی می تواند در کاهش درد، تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی لاپاراسکوپیک تخمدان و کاهش نیاز به آنالژزیک و داروی ضدتهوع موثر باشد.

زمینه و هدف: درمان استاندارد فتق اینگوینال در کودکان ترمیم جراحی است. این عمل شایعترین عمل جراحی در کودکان است. اگر چه روش های باز سنتی همچنان اساس ترمیم فتق اینگوینال را تشکیل می دهند اما مزایای شیوه لاپاراسکوپیک آن را به یک روش ارزشمند مبدل ساخته است.مواد و روش ها: بیمارانی که تحت ترمیم فتق اینگوینال توسط یک جراح قرار گرفته بودند به دو دسته ترمیم باز و ترمیم لاپاراسکوپیک تقسیم شدند. هر گروه از 45 بیمار تشکیل شده بود. بیماران یک روز، یک هفته و سه ماه بعد از جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. عفونت محل جراحی، درد مزمن بعد از عمل و هیدروسل، تورم بیضه، اندازه اسکار و طول عمل برای هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های تی و مجذور کای مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نود بیمار (73 مذکر و 17 مونث) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن متوسط بیماران در گروه باز و لاپاراسکوپیک به ترتیب 4.1±4.74 و 3.89±5.02 سال بود.پنجاه بیمار (61%) دارای فتق سمت راست، 26 بیمار (29%) دارای فتق سمت چپ و 9 بیمار (10%) فتق اینگوینال دوطرفه داشتند. شیوع تورم بیضه و اندازه اسکار بطور قابل توجهی در گروه باز بیشتر بود (0.000>P). هیچ مورد عفونت یا هیدروسل در دو گروه مشاهده نگردید. مدت زمان عمل در ترمیم لاپاراسکوپیک بطور قابل توجهی طولانی تر بود (0.000>P).نتیجه گیری: این نتیجه حاصل می شود که روش لاپاراسکوپیک می تواند جایگزین مناسب در بیماران فتق اینگوینال دوطرفه و همچنین دختران (بعلت نتایج بهتر زیبایی) بجای روش های باز باشد.

مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین تاثیر فشار مثبت انتهای بازدمی بر کاهش عوارض تنفسی بیماران تحت عمل جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک در حین و پس از عمل جراحی انجام گرفت. روش ها: در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی که در سال 1397 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت، 54 بیمار مبتلا به چاقی مفرط انتخاب و در دو گروه جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک با و بدون استفاده از Positive end-expiratory pressure (PEEP) (10 سانتی متر آب) مورد مطالعه قرار گرفتند. بروز عوارض تنفسی و وضعیت همودینامیک بیماران قبل، حین و بعد از جراحی مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: استفاده از فشار مثبت انتهای بازدم در جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک، منجر به کاهش زمان بستری در بخش مراقبت های ویژه و بخش عمومی، اشباع اکسیژناسیون خون بالاتر در زمان جراحی و ریکاوری و بهبود تعداد تنفس شد. استفاده از فشار مثبت انتهای بازدم، جهت جلوگیری از ایجاد دیسترس تنفسی سودمند بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، مشخص می گردد که PEEP به عنوان یک روش کمک درمانی می تواند در کاهش عوارض تنفسی پس از جراحی باریاتریک لاپاراسکوپیک بسیار مفید باشد.

زمینه و هدف: شناخت عوامل خطر تبدیل کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک به جراحی باز لازم و ضروری می باشد. هدف از این مطالعه بررسی یافته های سونوگرافی پیش از عمل در پیش بینی طول جراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک می باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی بر روی 122 بیمار که از شهریور 1397 تا شهریور 1398 در بیمارستان شهید بهشتی قم تحت جراحی کوله سیسیتکتومی لاپاراسکوپیک قرار گرفتند انجام شد. پیش از جراحی اطلاعات بیماران شامل سن، جنس، یافته های سونوگرافی در چک لیست ثبت شد. در نهایت مدت زمان عمل کوله سیستکتومی با توجه به متغیرهای مذکور به دو درجه عمل آسان (زیر 60 دقیقه و بدون عارضه) عمل دشوار (بالای 60 دقیقه به همراه عوارض) تقسیم شد. اطلاعات توسط SPSS software, version 22 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این مطالعه سطح معناداری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: 28 (4/22%) مرد و 97 (6/77%) زن با میانگین سنی 85/13± 66/44 سال بررسی شدند. عمل های دشوار 35 مورد (28%) و عمل های آسان 90 مورد (72%) بود. تبدیل به جراحی باز در سه مورد اتفاق افتاد. در بین یافته های سونوگرافی، بین افزایش ضخامت جدار کیسه صفرا و Impacted stone با مدت زمان عمل ارتباط معناداری وجود داشت (05/0≤ p). اما بین یافته Presence of pericholecystic fluid با مدت زمان عمل ارتباط معناداری یافت نشد (05/0>p). نتیجه گیری: نتیجه نشان داد که سونوگرافی پیش از عمل قادر به ارایه داده های ارزشمند در پیش بینی مدت زمان عمل کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی می باشد.

زمینه وهدف: بی اختیاری استرسی ادرار شایع ترین مشکل بی اختیاری زنان است که روش های جراحی مختلفی در درمان آن وجود دارد. هدف مطالعه مقایسه روش لاپاراسکوپیک Burch با Trans-Obturator Tape (TOT) می باشد.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در 40 بیمار مبتلا به بی اختیاری استرسی ادرار در بیمارستان آرش در سال 1385-87 صورت گرفته است. کلیه بیماران به طور تصادفی در دو گروه تحت جراحی لاپاراسکوپیک Burch و TOT قرار گرفتند. اطلاعات بیماران توسط پرسشنامه های دموگرافیک، 22 سوالی کیفیت زندگی، UDI-6 مربوط به علایم ادراری، ISI مربوط به شدت بی اختیاری ادراری و بررسی ارودینامیک به دست آمد.یافته ها: داده های مطالعه با 19 نفر در گروه TOT و 16 نفر در گروه لاپاراسکوپیک Burch بررسی شد. بهبود ابژکتیو به صورت عدم وجود لیک ادراری در تست استرس سرفه و بررسی ارودینامیک نرمال شش ماه بعد از عمل در گروه لاپاراسکوپیک Burch %75 و در گروه TOT %84.2 بود (p=0.53). نتایج پرسشنامه ISI با تعیین بهبود سابژکتیو در هر دو گروه نسبت به هم تفاوت معنی داری نداشت (p=0.23). پاسخ به سوالات UDI-6 به صورت تغییر نسبت به قبل از عمل نشان می دهد که علایم Urgency بعد از عمل در گروه TOT نسبت به لاپاراسکوپیک Burch کاهش یافت (p=0.04). نمره کیفیت زندگی IQOL، شش ماه بعد از عمل نسبت به مقدار پایه در هر دو گروه افزایش قابل ملاحظه ای داشته است (p<0.05) ولی تفاوت مشاهده شده در دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: بر اساس معیارهای سابژکتیو و ابژکتیو TOT با کولپوساسپنشن لاپاراسکوپیک Burch تفاوت معنی داری ندارد.

زمینه و هدف: جراحی لاپاراسکوپیک با درد بعد از عمل جراحی همراه می باشد. درمان مناسب درد بعد از عمل با داروهایی که عوارض کم دارند جهت ریکاوری و شروع حرکت زودرس در بیمارانی که تحت عمل جراحی لاپاراسکوپیک قرار می گیرند خیلی مهم می باشد. در این مطالعه اثر بی دردی پره گابالین با گاپنتین در مقادیر مختلف در بیمارانی که تحت این جراحی قرار گرفتند را مقایسه کرده ایم.مواد و روش ها: تعداد 90 بیمار با روش تصادفی دو سوکور انتخاب شده و به سه گروه تقسیم شدند: گروه300 A  میلی گرم پره گابالین، گروه 600 B میلی گرم گاباپنتین و گروه 900 C میلی گرم گاباپنتین حدود یک ساعت قبل از عمل جراحی لاپاراسکوپیک دریافت کردند. بیهوشی عمومی انجام شد. بعد از عمل شدت درد بیماران با روش مقیاس بینایی درد(VAS)  در ریکاوری، شش و 24 ساعت بعد اندازه گیری شد. سطح معنی دار این مطالعه 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: 300 میلی گرم پره گابالین اثر مشخصی در کاهش درد بعد از عمل در 24 ساعت بعد از عمل داشته است (p<0.001). همچنین میزان مصرف مسکن در گروهی که پره گابالین دریافت کرده بودند کمتر بود (p<0.001). میزان مسکن مصرفی و VAS در گروهی که 600 میلی گرم گاباپنتین دریافت کرده بودند بیشتر از دو گروه دیگر بود.نتیجه گیری: یافته های ما نشان دادند تک مقدار خوراکی پره گابالین 300 میلی گرم اثر بیشتری در کاهش درد و میزان مسکن دریافتی طی 24 ساعت بعد از عمل جراحی لاپاراسکوپیک در مقایسه با دو گروه دیگر گاباپنتین داشته، در ضمن گاباپنتین 900 میلی گرم هم اثر مشخصی در کاهش درد و مسکن مصرفی دارد.